Demony – historia, cechy i ogólny zarys
Niektóre osoby można bez żadnych zastrzeżeń
określić mianem demonów. Z zamiłowania uprzykrzają życie, czerpią satysfakcję z
wyrządzonej krzywdy oraz szaleńczo pragną upokorzenia ofiary oraz ostatecznie
zniszczenia jej. Ludzie, którzy miewają takie popędy nazywa się „diabłami w
ludzkiej skórze”. Są jednak takie istoty, z którymi nie trzeba mieć do
czynienia, aby stwierdzić, że szatańska intryga płynie w ich krwi. Cielesne, najprawdziwsze
demony.
Przed wiekami były niezliczone. Tworzyły
szlachetne rody lub prowadziły samotny tryb życia. Do chwili obecnej pozostało
ich stosunkowo niewiele, jednakże jednostki ukrywają się przed światem.
Postacie te cechują się sinymi, rozdwojonymi językami oraz z natury ostrymi i
spiczastymi pazurami. Ponadto charakteryzują się wielobarwnymi tęczówkami.
Pomimo tak wielu różnić coraz trudniej rozpoznać istoty te z tłumu, gdyż cechy
charakterystyczne z pokolenia na pokolenia słabną, a nawet całkowicie zanikają.
Przedstawiciele pradawnych rodów zachowali geny przodków, dlatego tak ceniona
jest czystość rasy i pochodzenie. Za szlachetny ród, który istnieje do dziś
uważa się dynastię Roderick’ów.
Demony darzą szacunkiem swoich braci.
Rodzina nie opiera się na ludzkim fundamencie jakim jest miłość, ale z
konieczności przetrwania rasy. O ile pierwsze miłości są romantyczne, a istota
angażuje się w związek, w późniejszym okresie woli skupić się na sobie i swoich
wygórowanym potrzebach. Z charakteru można porównać je z krwiopijnymi wampirami
jednak dzieli je jedna stosunkowo istotna różnica. Demony emanują mroczną aurą,
która rozwija się z biegiem lat i doświadczenia. Zwykle w miejscu ich częstego
przebywania żywe, pełne wigoru rośliny tracą na sile i obumierają. Obecność
demona może potwierdzić chłód i mgła unosząca się w powietrzu. Wszystkie te
czynniki mogą ujawnić się już w dzieciństwie albo wcale w zależności od
czystości krwi.
